Being stuck in Costa Rica

Deze titel vraagt om een indrukwekkend verhaal om te verklaren waarom ik nog steeds in Midden Amerika ben. Mooie verklaringen konden zijn dat..

- de apen mijn paspoort hebben afgepakt en ik dus moet wachten op een vervangend paspoort.
- ik ben gekidnapt door een Costaricaanse kapper die ieder jaar een pruik wil maken van mijn blonde haren.
- ik gevangen wordt gehouden door de familie van Nate, omdat ze willen dat vierjarige Pedro naast Spaans en Duits ook vloeiend Nederlands leert.

Helaas is de reden dat ik inmiddels een week bij de familie van Nate verblijf heel wat minder spectaculair en de veroorzaker is een stuk kleiner. Ik zit namelijk op dit moment vast in Heredia omdat ik een bacterie heb meegenomen vanuit Nicaragua, die mijn darmen als ideale verblijfplaats heeft gekozen. Als gevolg heb ik sinds vorige week maandag weinig kunnen ondernemen en heb ik zelfs mijn vlucht naar Argentinië afgelopen woensdag moeten verzetten. Erg balen natuurlijk, omdat ik opt dit moment niets liever zou willen dan een glas rode wijn drinken met mijn gastmoeder in Argentinië, maar gelukkig ben ik op een plaats waar ik goed kan uitzieken en waar goed voor me gezorgd wordt. Ook lijkt de antibiotica nu snel aan te slaan dus mijn vlucht wordt zo snel mogelijk gepland! Ik houd jullie op de hoogte.

Naast deze saaie week, heb ik natuurlijk ook nog twee geweldige weken beleefd in Nicaragua. Ik heb tijdens de nacht van volle maan in d stromende regen een vulkaan beklommen, wat op dat moment niet altijd even fijn was maar wat er wel voor zorgde dat ons uitzicht de volgende morgen extra indrukwekkend was. Verder ben ik met een soort slee van een andere vulkaan gegleden, ben ik door in enorme kloof gezwommen en van enrome rotsen gesprongen in het Noorden van Nicaragua (waar ik ook kon genieten van een iets draaglijke temperatuur). Verder heb ik mijn eerste aardbeving beleefd die toch een stuk sterker was dan de bevingen in Groningen ;) en heb ik de gevolgen gezien van een grote aardverschuiving op het prachige eiland Ometepe. Door de grote hoeveelheid regenval is er een enorme stroom van rotsen van de grootste vulkaan op het eiland gegleden, waardoor er bomen omgevallen zijn, huizen zijn beschadigd en hele wegen werden geblokkeerd.

Op ditzelfde eiland heb ik de tijd genomen om wat bij te komen van alle indrukken van de afgelopen zes weken. Ik heb hier heerlijk genoten van mijn tijd op een boerderij waar ik 's ochtends heb genoten van de yogalessen en verder vooral veel heb gelezen. Na mijn vertrek kon ik er dan ook weer helemaal tegen aan in mijn laatste bestemming in Nicaragua; San Juan del Sur. San Juan staat bekend om de grote feesten, maar ook om de goede surfstranden. Hier heb ik de feesten dan ook voor het grootste deel ontweken (de rum is te goed om er niet een beetje van te genieten) en heb ik mijn surfskills verder ontwikkelt tijdens twee dagen surfen. In het hostel heb ik een surfbord gehuurd en samen met twee Belgen heb ik zoveel geoefend dat onze benen vol schaafwonden zaten, maar wel met een evenwicht tusen vallen en opstaan als resultaat! Foto's volgen nog :)

Natuurlijk kon ik niet anders dan mijn verblijf in Nicaragua spectaculair afsluiten. Op mijn één na laatste avond in San Juan del Sur vond daarom de tweede poging plaats om schildpadden te spotten. Dit keer een andere soort namelijk de Olive Ridley die in een natuurreservaat vlakbij San Juan massaal hun eieren komen leggen. We hadden die avond veel geluk met de stand van de maan, want daardoor waren er duizenden schildpadden gekomen (zo'n 15.000!) om zich die avond voor te planten. Zo goed als we in Parismina moeste zoeken naar sporen van de schildpadden, zo goed moesten we nu uitkijken om niet op de schildpadden te gaan staan, zoveel waren er op het kleine strandje. Er ontstond voor de schildpadden dan ook een ruimtegebrek waardoor de schildpadden elkaars eieren weer opgroeven. Hierdoor vonden we ook een veel te klein schildpadje dat door het grote gebeuren veel te vroeg uit zijn ei was gekropen, heel sneu omdat hij het niet zou redden. Gelukkig werden er die nacht zoveel eieren gelegd dat er ook veel schidlpadden het wel zullen redden. Na dit mooie spektakel te hebben gezien, klommen we weer achterin de pick-up om terug te rijden naar het hostel.

Het is denk ik wel duidelijk dat ik dus een waanzinnige tijd heb gehad in Nicaragua met geweldige mensen en prachtige belevenissen. Dat ik een huisdier heb meegenomen neem ik dus maar op de koop toe en bovendien kon ik zo het ziekenhuis in Managua vergelijken met het ziekenhuis in San Jose. Wie weet is dit ooit nog handig voor een stage oid.

Tot slot wil ik iedereen nog bedanken voor alle reacties en whatsappjes, ik vind het echt heel leuk om mijn belevenissen zo te delen, maar ook om op de hoogte te blijven van alle gebeurtenissen in Nederland.

Veel liefs, ook van mn bacterie ;)