Wat zijn jullie groot!

Zo, zo eindelijk het laatste verslag over mijn reis naar Argentinië. Inmiddels ben ik alweer 3,5 weken thuis dus nu moet het toch maar een keertje.

Ten eerste even een link waar de mooiste foto’s opstaan, ik heb geprobeerd een selectie te maken maar dit zijn toch echt foto’s die allemaal de moeite waard zijn:
http://picasaweb.google.nl/117700120404293909573

Verder eerst nog maar over de laatste dagen in Argentinië. Ik had mijn laatste verslag geschreven op de dinsdagmiddag. Net voordat ik naar de laatste social ging. De Social was echt super! Ik kende niet meer zoveel vrijwilligers en ik heb dus nog veel nieuwe mensen leren kennen en het was zo gezellig. Ik heb mijn naam op de namenmuur geschreven dus nu ben ik vereeuwigd op de muur van het Projects Abroad-kantoor in Córdoba. Ik vrees dat ik over een paar jaar ook weer weg ben omdat de muur dan opnieuw gewit moet worden voor de nieuwe namen maar het is een heel leuk idee en het ziet er zo leuk uit! Ook heb ik in de keuken van het nieuwe kantoor een band opgericht met 3 of 4 andere vrijwilligers en na een hele avond oefenen op een té slechte radiozender was het tijd voor ons grote optreden. Wij hadden geloof ik meer lol dan de toeschouwers maar het was zo grappig!
Nadat ik afscheid had genomen van de geweldige medewerkers en de vrijwilligers die ik nog kende(en beloofd had dat ik een artikel zou schrijven, dat moet ook nog) ging ik naar huis met de bus en in de bus heb ik ook nog van wat meiden afscheid genomen. En toen kwam mijn volgende nacht van 4 uurtjes slaap.

De volgende ochtend moest ik namelijk weer om 6 uur opstaan om naar La Cumbre te gaan om te paragliden. Ik had de bus in Córdoba net gemist dus moest ik nog een half uurtje wachten en toen nog 2 uur meer in de bus. In La Cumbre gingen we toen op weg naar de plek van het paragliden. Daar werd ik vrijwel direct in mijn hesje gehezen en voordat vertelt werd wat ik moest toen sprongen we zowat al van de berg. En toen hebben we een tijd gevlogen. Het was echt heel mooi en erg vet, maar ik had er meer van verwacht eigenlijk. Het klinkt misschien heel verwend maar ik ga denk ik toch liever parachute springen (hopelijk kom ik daar snel achter). Maar ik heb er zeker geen spijt van en het was waarschijnlijk de mooiste plek om te paragliden (na Bariloche dan).
Na het paragliden heb ik geholpen om de parachute op te bergen en dat werd zeer gewaardeerd! Iedereen zei: ‘Qué symphatica!’ Daarna heb ik met alle instructeurs achterin de pick-up gezeten wat misschien nog wel meer gewaardeerd werd! Ik wilde steeds al achterin een pick-up zitten omdat dat in Argentinië erg normaal is (soms zitten er hele gezinnen achterop, net als dat er een half gezin op een scooter zit) en nu kon ik mooi mee. Op het laatst werd me nog een baan aangeboden maar die heb ik toch maar afgewezen. Na het paragliden ging ik weer naar Córdoba en daar heb ik snel mijn Chileense geld gewisseld voor Amerikaanse dollars, een deel van mijn laatste pesos uitgegeven en toen ben ik nog naar de tentoonstelling ‘Bodies the exhibition’ geweest. Ik kreeg trouwens nog korting door Maxima en dus kon ik voor 5 euro heen =). Ik denk dat het aardig wat duurder was toen de tentoonstelling in Amsterdam was! Ik had jammer genoeg niet zoveel tijd maar het was zo vet! Na mijn laatste ijsje van de Grido ging ik toen snel naar de bus en in Villa Allende ben ik toen na de boodschapjes met de taxi naar Claudia gegaan, de hostmoeder van Joris. Ik had haar na mijn reis niet meer gezien en wilde nog even snel afscheid nemen. Na 10 minuten werd ik al gebeld door Patricia waar ik bleef dus toen ging ik met een taxi naar huis. Hier zaten Patricia en haar zoons, Patricia haar vriend + nog een vriend en Sabina al op me te wachten met veel pizza! We hebben toen met zijn allen een geweldig feestje ervan gemaakt en mijn buurman kwam ook nog even langs met een vriend van hem. We hebben zoveel lol gehad en mijn laatste avond in Argentinië was dus heel geslaagd!
Toen (bijna) iedereen naar bed ging was het tijd om mijn koffer in te pakken. Op de gang want toen lag Sabina al te slapen in mijn slaapkamer. Ik heb wat kleren achtergelaten voor Sabina (en ik ben een aantal dingen vergeten natuurlijk) en zo konden alle spullen die ik daar had gekocht mee naar Nederland. Ook heb ik toen nog 2 brieven geschreven. 1 aan mijn hostmoeder Gringa en 1 voor Sabina. En toen kon ik nog voor 2 uurtjes naar bed! Het was namelijk toen alweer 4 uur!

En toen ging mijn wekker… Het gevoel dat ik toen had is niet te beschrijven. Heel onwerkelijk dat ik na drie maanden bij zulke leuke mensen in zo’n geweldig land weg moest. Na een koude douche heb ik nog even met Claudia gebeld, want die belde om te kijken of ik wel wakker was geworden. Daarna ging ik met Sabina in de taxi. Ik kon geen hap door mijn keel krijgen dus geen ontbijtje voor mij. En toen moest ik na 5 minuten ook afscheid nemen van Sabina. We hadden afgesproken om niet te huilen en dat is me ook nog gelukt! Daarna kwamen de tranen ook nog niet omdat ik nog een heel leuk gesprek heb gehad met de taxichauffeur. En toen was ik na 3 maanden weer op het vliegveld van Córdoba. Daar heb ik mijn backpack laten insealen, een submarino gedronken en een kookboekje gekocht om zoveel mogelijk pesos kwijt te raken. En toen op weg naar Lima in Peru. De vlucht duurde een uur of 3 en ik was er voor ik het wist. Ik was natuurlijk de lange busritten gewend dus daardoor duurde het voor mijn gevoel zo kort, maar daardoor vond ik de stoelen ook wel erg krap! In Lima moest ik vervolgens 8 uur wachten met maar 10 Amerikaanse dollars! Ik heb toen op 20 plekken geprobeerd een internetconnectie te krijgen maar dat zat er toen niet in. Na de lunch (toen waren er nog maar 3 dollars over) is het gelukkig wel gelukt en toen heb ik wat geskypt en gemsnd met heel veel pauzes omdat de verbinding wegviel. Na een tijdje de laptop maar opgebergd omdat ik toch wel erg slaperig werd, wat wil je ook na 9 uur slaap in 3 nachten! Gelukkig ging de tijd toen wel snel en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig naar Madrid voor een vlucht van ongeveer 13 uur. Ik zat nu gelukkig in een LAN vliegtuig wat veel comfortabeler was dan die van Iberia van de heenreis, maar doordat ik zo moe was heb ik maar 1 van de 40 films gezien! Helaas dus ook geen kussengevecht dit keer (dat kwam ook door mijn saaie buurman maar goed). Wel ging de reis heel snel voorbij. In Lima was ik het tijdsbesef al kwijt doordat er een uur verschil zit tussen Lima en Córdoba maar in Madrid was ik helemaal de wegkwijt! Het was toen ong. 14 uur maar ik dacht dat het 8 uur was! Ik heb in Madrid snel wat eten gekocht en toen ging ik naar mijn gate waar me direct gevraagd werd of ik uit Lima kwam. De koffers van die vlucht konden namelijk niet meer mee met de vlucht. Op zich kon ik makkelijk een paar dagen zonder mijn bagage maar het was behoorlijk irritant dat ze ons niet konden vertellen wat we dan in Amsterdam moesten doen en hoe we onze bagage konden krijgen. Gelukkig waren deze zorgen niet nodig geweest want toen ik op Schiphol naar de bagageband liep kwamen mijn koffer en backpack er als eerste aan! Op dus naar mijn ouders die me nog niet zo snel hadden verwacht;)!

Na een knuffel snel naar de auto want nu wilde ik toch ook wel naar huis. Onderweg heel veel gekletst natuurlijk! Thuis was het helemaal versierd en waren er zelfs cadeautjes!! Die heb ik natuurlijk uitgepakt en ook heb ik een stukje van de welkomsbrownie gehad. Het was inmiddels al een uur of 11 ’s avonds maar door mijn jetlag zag ik het nog niet zitten om naar bed te gaan. Dus hup de koffer open en alles showen!

De volgende dagen en weken heb ik behoorlijk moeten wennen! Ik zei bij de eerste mensen die ik zag steeds:’Wat ben je groot!’ Ik was in Argentinië vrijwel altijd de grootste en hier kan dat nou niet gezegd worden. Ook wilde ik iedereen een kus op de wang geven als ik ergens binnenkwam en sliep ik ’s nachts niet voor 2 uur door de jetlag. En natuurlijk het eten, de etenstijden, het thuis wonen, het Nederlandse ritme en zelfs de Nederlandse taal, ik moest aan alles wennen! En het heimwee… Ik dacht dat ik in Spanje wat last van heimwee had gehad maar dat was niet vergeleken met dit gevoel! De eerste week ging het nog wel maar daarna kwam de klap hard aan! Gringa, Sabina, Patricia, alle vrijwilligers en zelfs de hond Negra! Wat wilde ik graag terug om ze te zien en met ze te praten! Nu nog steeds zou ik direct teruggaan als ik de kans had. Ik vind het super om iedereen te zien en ik heb hier alweer zoveel leuke dingen gedaan. Het concert van Alicia Keys, het bevrijdingsfestival, een geweldig Back in Holland-feest, Pinksteren op de dijk, of gewoon afspreken en bijkletsen met al mijn familie en vrienden hier, ik had het echt niet willen missen. Maar toch is het wel raar om weer thuis te zijn en ik mis Argentinië nog iedere dag. Daarom was het ook moeilijk om de foto’s uit te zoeken en ik denk dat ik daarom het schrijven van dit verslag zo lang heb uitgesteld.. Dan werd het er steeds weer ingewreven.

Maar goed, genoeg over dat ik Argentinië mis… De volgende weken heb ik nog veel te doen en veel leuke dingen te beleven en dan ga ik weer weg uit Nederland! Ik ga in juli en augustus weer werken in Sarzeau (Frankrijk) op dezelfde camping als vorig jaar. Dus nog een week of 5 en dan kunnen jullie mijn volgende reis hier volgen. En dan in september hoop ik aan geneeskunde te beginnen in Groningen (allemaal duimen he 5 juni!). Ik begin hoe dan ook met een nieuwe studie in september dus dan komen er een tijdje niet meer van die enorm lange verhalen op mijn site. Maar zeker dat die er uiteindelijk komen ben ik wel, ik ben nu met het reisvirus besmet en plan mijn nieuwe grote reizen al in mijn hoofd. Al moet er dan nog flink wat geld bijkomen want nu ben ik aardig blut. Ooh ja! Als iemand nog een klusje heeft voor me dan hoor ik het graag! Ik heb echt een beetje zakgeld nodig;)

Nou dit was echt het laatste verslagje over mijn reis naar Argentinië. Het was een superervaring die ik nooit zal vergeten, waar ik veel van heb geleerd en waar ik heel dankbaar voor ben! Als je me vorig jaar rond deze tijd had verteld dat ik een jaar later alleen naar Frankrijk, Spanje en Argentinië zou gaan had ik je misschien nog geloofd. Maar als je had verteld dat ik goed Spaans zou begrijpen en zou praten en dat ik een maand lang alleen door Argentinië zou reizen.. dan had ik je denk ik wel als gek verklaard. Ik ben dus best veranderd en ik ben er stiekem heel trots op dat ik dat heb gedaan!

Iedereen heel erg bedankt voor alle reacties op mijn verslagen, alle emails, smsjes of andere vormen van aandacht;). En natuurlijk iedereen die me gesponsord heeft nog meer bedankt! Ik wacht nog op wat foto’s van hoe het geld is besteed, maar zodra ik die heb zal ik die doorsturen. Het geld is in ieder geval heel nuttig besteed en het heeft sommige mensen zoveel geholpen!

Veel liefs en een beso enorme,

Marlies