Alweer een maand voorbij!

¡Hola Todos!

Eindelijk weer een berichtje uit Benicasim. Mijn laatste berichtje is alweer bijna drie weken geleden en er is een heleboel gebeurd dus het zal wel een lang verslag worden.

Er is alweer een maand voorbij en de tijd gaat echt heel snel, niet normaal. Overdag als ik met de kindjes aan het spelen ben dan duurt een uur soms wel heel lang maar verder vliegt de week om! Dat is toch een goed teken. Het bevalt me hier nog erg goed. Ik had 2 week geleden even een dipje maar nu gaat het weer heel goed. De kindjes reageren nu heel goed op me (eerst wilden ze soms alleen naar hun moeder toe) en ook het contact met de ouders is beter. Wel is Benicasim een beetje stil en zijn er weinig jongeren. In ieder appartementencomplex brandt er ’s avonds in maar 3 appartementen licht. Ik vind het wel jammer dat het zo rustig is en dat er zo weinig jongeren zijn. Dan zat ik toch liever in een drukkere stad, maar aan de andere kant is het hier zo mooi. Mooie stranden en bergen er vlak achter en dat is toch ook wel heerlijk. Het weer is hier ook nog steeds erg mooi. Het wordt wel frisser en ik moet wel weer spijkerbroeken aan, maar het is iedere dag nog zo’n 20 graden en als de zon schijnt is het nog steeds heerlijk. We lunchen iedere dag nog buiten en in het weekend ontbijten we ook nog buiten als de zon schijnt. En dat midden in november!

Eens kijken wat ik allemaal nog beleefd na mijn laatste verslag.

Ik heb die zaterdag erna direct een 12-badenkaart voor het zwembad gekocht en inmiddels zwem ik 2 avonden per week een uurtje. Het gaat erg goed en het is lekker om weer even sportief bezig te zijn. Ik ga wel altijd het laatste uur voor sluitingstijd want anders is het veel te druk en die Spanjaarden die gaan meer even een half uurtje dobberen. En ik zwem toch nog best hard, de techniek zit er door al die jaren trainen toch nog in.

Ook zijn we die zondag toen de berg opgeklommen. We hadden een wandeling uitgekozen die wel te doen was. Omdat we met 2 kinderen gingen die we waarschijnlijk allebei voor een groot deel moesten dragen. Direct naar honderd meter kwamen we al bij een splitsing en daar is het toen misgegaan. We kozen ervoor om naar rechts te gaan, dan zouden we steiler klimmen dan dalen en dat leek ons makkelijker. Alleen na een tijdje konden we echt het pad niet meer vinden. Toen bleek dat we de wandeling verkeerd om liepen, en dan zie je natuurlijk geen pijltjes die de andere kant op wijzen… Gelukkig hebben we toen wel een ander pad ge vonden die naar het zelfde punt ging, maar dit pad was toch wat moeilijker waardoor we een groot deel van de tijd de oudste op onze rug moesten dragen. Ook zorgde het natuurlijk voor wat spanningen omdat we nu wel erg lang moesten wandelen. Gelukkig was dit helemaal over toen we op de top waren en daar hadden we wel een heel mooi uitzicht. Het was wel een beetje mistig waardoor we niet helemaal tot aan de kust konden kijken maar het was wel de moeite waard. Op de terugweg hadden we gelukkig ook wat meer geluk met het vinden van de goede weg dus uiteindelijk was het wel een leuke dag geweest.

Het weekend erna ben ik zaterdag op de fiets naar Castellon geweest. Dit is ongeveer een uurtje fietsen dus dat is wel te doen. Ik wist alleen niet waar het centrum was dus toen ben ik de stroom mensen maar achterna gelopen en toen kwam ik inderdaad bij het centrum. Maar net voordat ik daar was, viel er een oude man voor me op de stoep. Ik heb toen direct mijn fiets aan de kant gezet en wilde hem gaan helpen maar hij kwam niet overeind dus ik wist echt niet wat ik moest. Ook kon ik niets zeggen want ik kon alleen nog maar wat standaard zinnetjes in het Spaans over het weer of hoe ik dingen moest bestellen. Ik kon in ieder geval nog niet vragen waar die last had. Gelukkig kwam er snel een mevrouw helpen en die heeft toen een ambulance gebeld. Totdat de ambulance er was kwamen er allemaal mensen kijken wat er aan de hand was, echt niet normaal! Iedereen boog over die man heen en ze bleven allemaal staan dus op een gegeven moment stond het halve parkje vol. Gelukkig kon de man zelf naar de ambulance lopen dus het viel mee, maar dan besef je wel dat je toch in een vreemd land bent waarvan je de taal niet beheerst. Verder verliep mijn bezoek aan Castellon gelukkig goed. Ik moest wel aan een agent vragen waar ik mijn fiets neer kon zetten want nergens hebben ze fietsenstallingen en het leek me toch niet zo handig om mijn fiets in de overdrukke winkelstraat te zetten. Gelukkig heb ik uiteindelijk een fietsenstalling gevonden en toen kon ik rustig in Castellon rondkijken.

Zondag zijn we toen met zijn allen naar Peñiscola geweest. Dit is een dorpje op een schiereiland met een groot kasteel erop. In dit kasteel heeft Papa Luna gewoond, een (nep-)paus. Het was heel mooi en je hebt een geweldig uitzicht als je boven op het kasteel bent maar we moesten na 10 minuten alweer uit het kasteel omdat er een fietswedstrijd was. Er kwamen allemaal jongens en mannen met hun fietsen in het kasteel en dan gingen ze over alle trapjes van Peñiscola naar beneden rijden. Ook waren er allemaal schansen gebouwd in het dorp. Helaas hebben we ze niet meer in actie gezien omdat de wedstrijd een half uur te laat begon maar het moet wel erg ruig en spectaculair geweest zijn. Dat weekend was het trouwens niet zo mooi weer. Het waaide enorm hard en zondag en maandagnacht heef het enorm hard gestormd! Echt niet normaal wat een windstoten. Het raam van mijn badkamer was helemaal kapot gewaaid en dus lag mijn badkamer ’s ochtends vol met blaadjes…

Dat waren wel de belangrijkste gebeurtenissen denk ik. Dit weekend heb ik niet zoveel gedaan; even een beetje uitgerust en wat Spaanse geleerd. Mijn Spaanse lessen gaan nog steeds erg goed. Ik heb aldoor veel lol met Pilar en ik leer ook veel, maar soms zou ik wel willen dat ik het nog sneller zou leren. Ook omdat ik Argentinië toch echt een aardig woordje Spaans zal moeten kunnen spreken. Maar dat komt vast goed.

Het gaat hier dus nog goed maar ik mis jullie wel hoor. Er is hier een hele hippe postbode op een gele scooter die je al van ver hoort aan komen en dan ren ik altijd samen met de oudste naar de brievenbus om te kijken of wij wat krijgen. Af en toe ren ik nog harder, als ik zelf post verwacht. Dat is echt enorm leuk en als jullie ook wat willen sturen moet je maar even om mn adres vragen (hint, hint). Soms als ik aan het strijken ben dan denk ik echt wat doe ik hier eigenlijk.. dan zou ik toch wel gewoon willen studeren. Maar ik kijk nu enorm uit naar mijn avontuur in Argentinië. Het staat nu voor een groot deel al vast. Ik vertrek 1 februari en vlieg 31 maart weer terug. Ik ga dan naar Cordoba waar ik in een gastgezin zal verblijven. Het is nog niet helemaal zeker maar waarschijnlijk ga ik dan eerst een maand in het Eva Peron weeshuis werken met kinderen tussen 2 en 11 jaar die geen ouders meer hebben of niet bij da ouders terecht kunnen en na die maand ga ik nog een maand in een ziekenhuis meelopen. Waarschijnlijk op de kinderafdeling. Ook zal ik mee gaan helpen op een sportclub en de eerste maand bij een soort animatielessen, omdat de sportclubs dan dicht zijn in verband met de zomervakantie. Ik hoor rond 1 januari precies waar ik terecht kom, ook in wat voor gastgezin, maar ik heb er al ontzettend veel zin in!

Ik kom trouwens volgende week woensdag voor 1,5 week even thuis. De familie gaat dan ook naar Nederland en eerst wilde ik een weekendje naar Valencia of even naar Annemiek maar dat is allemaal zo duur dat ik toch hebt besloten om even thuis te komen. Ik heb er nu heel veel zin in, iedereen even zien, thuis met Sinterklaas en veel dingen meenemen die ik hier mis (waaronder een voorraadje pepernoten). Ook wil ik natuurlijk zoveel mogelijk mensen weer even zien, maar helaas kan ik niet met iedereen afspreken in 1,5 week.

Verder nog wat leuke of rare dingen die ik heb gezien of meegemaakt heb:

- Ik heb een nieuwe Spaanse leraar tot mijn beschikking. Ik zat maandag op een bankje bij het strand wat Spaans te leren en toen kwam er een man met me praten (in het Engels). Hij vertelde van alles, over zijn werk en zijn ouders en dat hij 2 boerderijen had op het platteland. Maar hij zei vooral, ooh je hebt zulke mooie ogen, zo blauw als de zee en je haar is als goud. Verschrikkelijk. En daarna zei hij dat hij me wel wilde helpen met mn Spaans en dat als ik eens iets in de buurt wilde zien dat ik hem maar moest bellen. Ook nodigde hij me uit om zijn boerderijen te komen bekijken. Dat wilde ik natuurlijk wel heel graag… ik kijk er al naar uit;). Ik deed zo bot mogelijk maar hij snapte het niet dus toen heb ik maar gezegd dat ik weer aan het werk moest. Ik heb zijn telefoonnummer, adres en email gekregen maar die heb ik direct weggegooid.

- De aandacht die je hier krijgt is sowieso erg apart af en toe. Natuurlijk val je hier met je blonde haar op en het komt vaak voor dat er een auto langzamer gaat rijden en dat er dan iemand even wat uit het raampje roept. Gelukkig heb ik altijd mijn grote vriend de Ipod mee en dan doe ik alsof ik het niet hoor. Ook heb ik een keer boodschappen gedaan met de jongste en toen ik haar in het fietsstoeltje wilde tillen werd ze opeens uit mijn handen getild door een man die haar wel even in het stoeltje wilde zetten. Toen ik dat thuis vertelde hoorde ik dat dat wel normaal is en dat de kinderen in restaurants soms ook zo opgetild worden en dan een kwartier bij een vreemde opschoot worden gezet.

- Ik heb iets in mijn portemonnee waardoor het alarm in winkels heel vaak afgaat. Soms is het echt niet leuk want ze zijn hier ontzettend bang voor diefstal en als je tas te groot is moet hij al in een kluisje, die mag dan niet mee de winkel in. Maar gelukkig kom ik er na een controle altijd weer vanaf en vaak als ik dan nog een keer door het poortje loop dan piept hij niet, erg raar.

- Verder heb ik hier mijn ideale beroep gevonden. Als ik weer uitgeloot word ga ik dat maar worden denk ik. Poepzuiger! Je hebt hier mannen op scooters met een grote tank achterop en dan zuigen ze alle drollen die ze tegenkomen op. Of misschien moet ik toch kiezen voor het beroep van de mensen die die tank leeghalen… Of ik ga op een van de villa’s langs het strand passen ’s winters. Ik heb eens gekeken en als ik naar het zwembad fiets dan fiets ik zo’n 10 minuten langs allemaal mooie villa’s die het strand als achtertuin hebben. En van al die villa’s zijn er nu 2 bewoond. De rest staat allemaal in de winter leeg!

Nou dat was het weer. Ik ga zo Spain got talent kijken.. Al heet het anders. En dan morgen weer hard aan de slag. Op donderdag ga ik altijd met de oudste op pad en daarna gaan we koekjes of cakejes bakken dus dat is altijd wel een leuke dag.

Hasta luego o la proxima semana!

Liefs Marlies